Hoop in een enge nieuwe wereld

Er zijn veel redenen om momenteel niet vrolijk te zijn, met name in de werelden van neurodiversiteit, SEND, geestelijke gezondheid en onderwijs in het algemeen. We weten uit Neurodiversity at Work (CIPD 2018) dat slechts 16% van de autistische volwassenen voltijds werk heeft, terwijl 77% van de werkloze autistische volwassenen aan het werk wil zijn. We weten dat de samenleving zich in veel kringen vastklampt aan de IQ-test, terwijl 'There is no standard brain' (Thomas Armstrong, ibid).

In sommige opzichten trekt de wereld in twee verschillende richtingen. Er is een toenemende roep om meer diversiteit in alle aspecten van de samenleving, en een groeiend besef van de ongelooflijke winst die een diverse samenleving oplevert voor moraliteit, economie en welzijn, maar, zoals professor Jan Willem de Graaf betoogt in Education Journal (425, sept 2020), globalisering brengt een tendens naar één stijl van dominantie, in apps, beelden, cultuur, en taal. Globalisering duwt ons allemaal in de richting van uniformiteit, in een wereld waarin 'steeds meer mensen rondlopen met labels als dyslectisch, ADHD of autistisch.' (ibid).

En dan hebben we nog lockdown. Volgens de Sutton Trust (EJ april 2020) nam slechts een derde van de leerlingen deel aan regelmatig online leren, had 23% van de leerlingen geen toegang tot een online platform, en zei slechts 45% van de leerlingen dat zij "een of andere vorm" van communicatie met leerkrachten hadden gehad. Het Institute of Fiscal Studies (EJ mei 2020) kwam met soortgelijke onderzoeksgegevens: kinderen met een middeninkomen besteden 30% meer tijd aan leren dan kinderen met een lager inkomen, en 14% van de kinderen heeft helemaal geen toegang tot ICT. Volgens de kindercommissaris (mei 2020) kreeg 20% van de tieners helemaal geen werk.

Als we een nationaal gesprek voeren over het verkleinen van de kloof, is er systematisch weinig actie die op een positieve verandering wijst. Op lokaal niveau, in scholen en liefdadigheidsinstellingen, in onlinegroepen, wordt fantastisch werk verricht, maar het algemene effect daarvan is beperkt. In juni 2020 merkte de OESO in haar jaarverslag op dat lockdown de verschillen in rijkdom en toegang tot onderwijsmiddelen had vergroot of verergerd. In hun PISA-verslag (2018) wordt opgemerkt dat de beste onderwijssystemen "gelijkheid bevorderen...niet-selectief zijn...en achterstanden niet versterken".

Dus waar laat dit ons? Ergens tussen wanhoop en hoop, misschien. Tegen de verwachtingen in ageren mensen voor verandering, voeren ze die door en verankeren ze die. We weten dat 64% van de mensen liever werkt voor een werkgever met een sterk maatschappelijk verantwoord ondernemerschap (CIPD, 2018), met name wat betreft de erkenning van diversiteit. We weten dat wereldwijde bedrijven (Microsoft, bijvoorbeeld) neurodiverse werkomgevingen creëren, en voor sommige rollen positiviteit discrimineren. Opvoeders en academici over de hele wereld zoeken naar manieren om vooruit te komen, manieren om positief gebruik te maken van de pandemie van dit jaar om onderwijsinnovatie te versnellen. Het was zo verfrissend om te zien hoe een groep academici onlangs in de House of Commons Educational Select Committee (White Working Class, 13 okt 2020) het vermoeide denken, dat nog steeds toestaat dat slechts 13% van de blanke jongens uit de arbeidersklasse naar het hoger onderwijs gaat, stevig aan de kaak stelde. Ze hadden het over het elitaire, smalle curriculum, de berichtgeving rond beroepsonderwijs, en het gebrek aan empowerment in het pedagogisch denken.

Voor mij is dit jaar een keerpunt geweest. Ik heb deelgenomen aan en presentaties gegeven op internationale symposia over neurodiversiteit, en ik heb het voorrecht gehad om in contact te komen met briljante denkers en mensen uit de praktijk. Mijn eigen denken en zoeken naar manieren om vooruit te komen hebben een pandemische sprong voorwaarts gemaakt. Ik werk al meer dan 30 jaar in het onderwijs, meestal op het gebied van SEND (je kunt zien hoe lang ik al meedraai door het feit dat toen ik begon woorden als 'remedial' en 'maladjusted' nog in gebruik waren!) Ik heb lang genoeg leiding gegeven en gewerkt in speciale scholen en SEND-voorzieningen om de littekens te kunnen zien. Maar

Uit het bijzonder onderwijs komen vaak de meest innovatieve praktijken voort. Bewijs hiervan is het online platform dat ik de laatste jaren heb helpen verfijnen, samen met uitstekende praktijkmensen, academici, deskundigen en ouders van over de hele wereld. Ik zeg ouders, omdat ik ook een ouder ben van een neurodiverse jonge man, waardoor ik meerdere perspectieven heb op de kwesties die hier besproken worden.

Om het platform dat ik heb helpen ontwikkelen in zijn context te plaatsen, zal ik een opsomming geven van de kwesties die door deskundigen uit de hele wereld naar voren zijn gebracht bij de aanpak van de toenemende ongelijkheid en ongelijkheden.

1. 60% van de jonge delinquenten heeft een gediagnosticeerd spraak-, taal- en communicatieprobleem, maar slechts 5% heeft ooit interventies gekregen (onderzoeksverslag geciteerd door ICAN/The Communication Trust 2020).

2. In achterstandsgebieden (waaronder economische armoede) begint 50% van de schoolkinderen met een achterstand op het gebied van SLCN. Twee derde van de SEMH-leerlingen heeft een taalachterstand (ibid).

3. Ouders hebben "sociaal kapitaal en specialistische kennis nodig om door het SEND-systeem te navigeren" (House of Commons Select Committee report in to SEND, 2020).

4. Er zijn "grote verschillen" in de manier waarop leerlingen toegang hebben gekregen tot online of blended learning (OESO, 2020).

5. Er wordt onvoldoende gemeten wat het effect van interventies is - mensen hebben behoefte aan begeleiding rond 'wat het beste werkt' (Association of Directors of Children's Services, 2018).

6. Tussen 2010 en 2019 is het percentage SEND-leerlingen op door de overheid gefinancierde middelbare scholen met 10% gedaald, met een overeenkomstige stijging in speciale staatsscholen, onafhankelijke scholen en thuisonderwijs (DfE-gegevens 2019, gov.uk).

7. Na de P-niveaus zijn er "uiterst beperkte mogelijkheden om te beoordelen ... tenzij je je eigen criteria schrijft ..." (b-kwadraat webinar, 2020).

Zou het niet geweldig zijn als, net op tijd voor deze door een pandemie overspoelde wereld, met enorme verstoringen van het leren, fundamentele vragen over de systemen die we momenteel gebruiken, en angst voor een "verloren generatie", iemand een systeem had bedacht dat tien jaar vooruit is, technisch toekomstbestendig is, met elk systeem ter wereld werkt, tekortmodellen van de leerling vermijdt, en de handen (uiteraard metaforisch) of het team rond het kind stevig vastpakt en zegt: "Relax, hier is een plan"?

En dat is precies wat de mensen van PAGS® hebben gedaan. Om precies te zijn, PAGS®:

1. Pikt elke ontwikkelingsachterstand en kloof op die andere systemen missen.

2. Werkt met complexiteit, comorbiditeit en breedte door een holistische kaart van het individu te maken.

3. Het geeft deskundigen, leerkrachten, ouders en verzorgers een gemeenschappelijke taal om samen de beste weg vooruit uit te stippelen.

4. Werkt consequent met de lerende, ongeacht waar hij leert - kan met alle blended learning curricula overweg.

5. Geeft de beste oefeningen, taken, ideeën en links naar hulpbronnen om de overeengekomen doelen te bereiken.

6. Ondersteunt de overgang van school naar school of een andere setting, EHCP-processen, speciale, reguliere en thuisomgeving.

7. U bespaart veel tijd doordat u niet meerdere beoordelingen hoeft samen te stellen of uw eigen beoordelingen hoeft te schrijven en alle bewijzen van vooruitgang voor elk leerproces veilig online hoeft te verzamelen en bij te houden.

Dit is dus waar mijn vreemde carrière mij naartoe heeft gebracht: de wereld vertellen dat er tussen de angsten en zorgen die we allemaal hebben, oplossingen worden gevonden. En ik heb er één van.

‍